سلام

هنوز به زندگی عادی برنگشتم هنوز داغدارم هنوز گریه میکنم زندگی خیلی بی معنی شده کربلا هم نتونست حالمو عوض کنه خودم نمیخوام نمیخوام فراموش کنم نمیخوام یادم بره چه دردی میکشم از فراق از اینکه میدونم دیگه دایی پیش ما نیست خیلیها که بهم تسلیت گفتن ، گفتن خدا رو شکر شهید شده به مرگ طبیعی که نمرده ولی اینا توجیه خوبی برای اوناس ولی  آرامش بخش برای من نیست فکر اینکه دیگه وقتی برم تو اون خونه دایی نیست فکر اینکه دیگه عیدها که میریم اهوازدایی خونه بی بی و آقا بزرگ نیست فکر اینکه باید برای دیدن دایی برم بهشت زهرا دیوونم میکنه حتی زبونم نمیچرخه و نمیتونم و باورم نمیشه که باید برای دایی فاتحه بخونم اصلا حال و حوصله ندارم تلویزیون وقتی آهنگ شاد میزاره وقتی برنامه های بین العید ( برنامه های شاد بین عید قربان و غدیر ) رو میزاره کانالو عوض میکنم میگم اینا رو ببین ما عزاداریم برنامه شاد گذاشتن دیروز داشتم به خواهرای همسری میگفتم امسال عید غدیر من نیستم که بخواین بیاین عیدی بگیرین پنج شنبه صبح قراره بریم بهشت زهرا سر مزار دایی عزیزم چهارشنبه ظهر قم برای دایی مراسم گرفتن میخوام برم من که  سوم دایی و  هفتم دایی نبودم کربلا بودم . زندگی بدون دایی هیچ ارزشی نداره خدایا کمک کن برگردم به حال طبیعی

بعدا نوشت : توی یه عکسی از دایی دیدم که پلاک زمان جنگش گردنش بود برام جالب بود بعد از این همه سال که از جنگ گذشته دایی هنوز اون پلاک رو نگه داشته و تو گردنش بوده